Blog

Hallo Ingetje! (entree Le Carnac bij NAC stadion)

Vorige week zondag ben ik door de 200 km grens gegaan. En die 100 nieuwe kilometers werden afgelegd in slechts drie tochten van 42, 40 en 28 km. Het meest positieve is dat het allemaal redelijk soepel ging, zonder echte moeite op fysiek gebied. De snelheid lag niet lager dan bij de kortere ritten; ongeveer 28 km/h constant. Vorige week lukte het me zelfs om een stukje 37 te rijden zonder al te veel inspanning. De topsnelheid is nog altijd een magere 44 km/h. Het probleem is dat wanneer ik zo hard rijd m’n ogen gaan tranen, zodat het zicht er nogal op achteruit gaat. Ergens in m’n achterhoofd denk ik wel eens dat het bij dergelijke snelheden niet onverstandig zou zijn om een helm te dragen.

Een welgemeend welkom aan alle spamkoningen, Nigeriaanse prinsen met vage miljoenen en natuurlijk alle anonieme spambots die de reactievelden hier de afgelopen 24 uur hebben bestookt / nog altijd bestoken. Mocht je interesse hebben in perfect girls en mannen die panties dragen, om maar te zwijgen over ‘hongerige giganten’, doorzoek dan snel alle posts. Keus genoeg vandaag. De afgelopen 24 uur al zo’n 450 keuzes en iedere twee minuten komt er ééntje bij.

Yup. U raadt het al: de kilometerteller van m’n fiets heeft vandaag de 100 km barrière verbroken. Dat ging uiteraard gepaard met schokgolven en veel kabaal. Enfin (omdat Inge dat woord zo leuk vindt), terug naar de realiteit. De teller staat na de ruim 23 kilometer van vanavond op 107,8 gereden kilometers. Dat is dus tweemaal Breda - Rotterdam. Het is dus nog niet echt spectaculair, ik zal maar denken dat alle begin moeilijk is.

M’n racefiets modeljaar 2008. Of eigenlijk 1972 met ’80 Shimano 600EX schakelsysteem, velgen van rond de eeuwwisseling en nieuw stuur, zadel en remhendels.

Nu de conditie nog. Zo zou je het kunnen samenvatten. Maar de tijd die is besteedt aan sleutelen en dergelijke kan nu gebruikt worden voor training. Dat gaat wel goed komen. Voor zij die net binnen komen vallen: ik ben begonnen met fietsen en de eerste uitdaging is fietsen van Breda naar Rotterdam. Waarom? Lees ’t hier.

Ik heb drie weken geleden al zo’n 25 kilometer gefietst op redelijk tempo (ongeveer 25 km/u gemiddeld) en dat viel niet tegen. Overigens heb ik die kilometers gereden op een lichte mountainbike die volledig geveerd is. Dat comfort kan ik nu wel vergeten, hoewel het op vlakke wegen weinig verschil maakt. Helaas ben je voor training toch aangewezen op de rustige polderwegen wil je niet iedere tien seconden een voetganger / fietser / auto / rolstoel raken (omcirkel uw voorkeur).

Even wat nostalgie! Eindelijk heb ik de titel gevonden van een nummer dat ik al tijden zocht, om niet te zeggen vanaf het moment dat ik de clip op tv zag. Die clip heb ik me vijftien jaar lang toch anders voorgesteld…

Pet Shop Boys - Go West

Haha, het is zó ontzettend fout. Maar: ik ben blij.

Helaas weten inmiddels veel te veel mensen van mijn belofte om naar Rotterdam te fietsen. Het is ook eigenlijk geen belofte, meer een verloren weddenschap wat dan weer een voortzetting is van een eerdere weddenschap. Snapt u. Die weddenschap won ik overigens wel van Inge, hoewel ze zelf de beloning (een fles Baileys) grotendeels heeft weggedronken. Speltip 1: neem je winst, zolang het nog kan.

Waar dit welles-niets spelletje om ging vraagt u zich af? Nou, om gewicht. Haar gewicht om precies te zijn. Achtenvijftig moest het worden. Nietes zei ik.

Zo. Qua fotootjes maken heb ik 2008 nu eens afgetrapt. Is 2008 allang begonnen zegt u? Hmm, het zou kunnen … In ieder geval staat er dus weer wat nieuws. ’s Nachts de keuken afstruinen levert wel eens wat op (naast zakken chips en andere gezonde voedingswaren). Bij het nabewerken een raar kleurtje eraan geven en we hebben weer iets om te plaatsen. Echt fraai is het niet, maar ik plaats het toch om mezelf ertoe te bewegen snel iets beters te plaatsen.

Elektrische bakplaat in de nacht.

Nachtelijke exploratie van keukengerei.

Een verlate verjaardag. Zes personen. Eén restaurant. Vijf uur. Een hoop cocktails (en Bitter Lemon voor ondergetekende). Ruim 300 euro: de rekening. Doen we weer fraai.

Verder heb ik het momenteel behoorlijk druk met school, zelfs nu het officieel vakantie is. Ach, over twee dagen is echt vakantie tot aan 2008. Wintersport! Ik had zaterdag nog wel even de tijd genomen om een paar foto’s te nemen van het fraaie winterweer. Een redelijk resultaat in twintig minuutjes, net voordat ik moest werken. Nooit geweten dat er zulke idyllische taferelen te zien zouden zijn bij de Emerput, in mijn herinnering toch vooral een koelwaterdump voor de brouwerij.

Water en aangevroren dauw bij de Emerput, Breda.

Bootje in de Emerput, Breda.

Landschap met aangevroren dauw.

Verlichting van ons huis, samen met de laatste restjes daglicht. Testje met m’n nieuwe Tokina 12-24 lens.

Laatste restjes daglicht vangen met m’n nieuwe Tokina 12-24 lens.

Na twee maanden is er eindelijk weer wat nieuws verschenen hier. Ik heb gisteren al m’n oude foto’s geïmporteerd in Lightroom op m’n Mac en kwam nog een aantal aardige plaatjes tegen die hier niet misstaan. Nou is het natuurlijk een beetje treurig om de boel hier te vullen met foto’s van een jaar terug, maar ik heb goed nieuws!

Eind december ga ik voor ’t eerst in m’n leven op wintersport. Om precies te zijn in Hollersbach, Oostenrijk. Een mooie gelegenheid om daar m’n nieuwe lens te testen; de Tokina AT-X 12-24 mm groothoeklens. Tenzij ik, als complete ski-nitwit, meteen m’n benen breek en afgevoerd moet worden. Of onder een sneeuwlawine bedolven raak … Hebben we in ieder geval de beelden nog.

Ik ben niet echt een fan van patsen met apparatuur en zodoende staat ook nergens wat voor camera e.d. ik gebruik. Op internet zie ik teveel zogenaamde fotografie ‘portfolio’s’ waarbij er slechts drie foto’s staan en een blijde toevoeging dat ze die foto’s hebben genomen met hun camera met weet-ik-het-wat lens. Van die kiekjes is er minimaal 1 van een eend in een vijver. Tja, leuk; je lens richten op eend en een foto nemen. Om dat nou een portfolio te noemen vind ik wat pretentieus.

Mijn muze.