Zo rond Kerst keek ik vooruit naar dit jaar. Inmiddels ligt de eerste maand bijna achter ons, waarin de wereld weer velen achter heeft gelaten. Tijd wacht op niemand. Voordat iemand nu weg klikt uit angst voor puur en onversneden negativisme zal ik alvast zeggen dat dit een korte update wordt met positief nieuws.
Overigens is puur en onversneden negativisme niet verslavend en je wordt er ook niet high van. Gemiste kansen natuurlijk, want als dat wel zo was zou de maatschappij heel anders reageren op negativisme. Je zou het niet langer openbaar mogen gebruiken en het is slechts gedoogd in speciale gelegenheden. Overtreders dienen achtereenvolgens te genieten van commercials met Frans Bauer en blij spelende kinderen. En literaire figuren als Herman Brusselmans worden bedankt voor bewezen diensten. Up is het nieuwe down.
Eindresultaat van mijn laatste Bachelor project @ Industrial Design. Het formaat valt wel mee, al lijkt het reusachtig in vergelijking tot Lego minifigs.
Vanavond kwam ik tot de treurige ontdekking dat KinkFM-DJ Arjen Grolleman is overleden. Normaal gesproken negeer je dat soort berichtjes, net zoals je kauwgom op straat negeert. Vervelend, maar je loopt verder. Voor hem maak ik echter een uitzondering. Soms merk je dat dingen je raken. Dit is zo’n ding. Daarom:
Zo, welkom in dit nieuwe decennium. Ook de komende tien jaar hebben we er geen fatsoenlijke naam voor. Dus terwijl iedereen de komende tien jaar zal uitkijken naar de twintiger jaren, zal ik daar toch een kleine breuk maken. Ik kan er altijd nog op terugkomen natuurlijk. Als er dingen achterblijven kan je altijd zeggen dat dat slechts tijdelijk is en dat je je vooral richt op een moment in de toekomst.
Aan het einde van het jaar hoor je lijstjes te maken en af te sluiten met allerlei goede voornemens. Nu heb ik daar begin dit jaar al eens over geschreven, dus daar kan ik bij deze mooi op teruggrijpen. Ik zal de daar geopperde punten eens doornemen.
Studie
Ten eerste: afronden Bachelor. Dat ligt op schema in de zin dat de HSL-treinen ook op schema liggen. Dat het onderliggende schema aan verandering onderhevig is doet er even niet toe. Maar in 2009 is het schema zowaar niet bijgesteld. Begin 2010 moet het rond zijn als alles goed gaat. Dat is dus het eerste voornemen.
Op een regenachtige dag arriveerde ik op de universiteit. Toen na een half uur nog altijd regendruppels vanuit mijn haar naar beneden rolden besloot ik dat het eenvoudiger zou moeten zijn te weten of je droog blijft of niet. Een simpele vraag vraagt om een simpel antwoord. Turend naar de Buienrader.nl kaarten probeer je voor jezelf maar één ding duidelijk te krijgen: blijf ik zometeen droog als ik naar buiten ga?
Ja, speciaal voor jullie, mijn trouwe fans, zal ik weer eens wat schrijven alhier. Het blijkt al twee maanden geleden te zijn. Ik meen gelezen te hebben dat het eigenlijk not done is om bij een blog je te excuseren voor het feit dat je niets schrijft. Dus ik zal dat ook niet doen. Jullie zullen het wel verdiend hebben om in de stromende digitale reden verstoken te blijven van mijn woord. En hierbij zijn ook de laatste lezers weggejaagd, zodat ik voor de rest van dit stuk lekker tegen mezelf kan praten.
Omdat ik momenteel weer op mezelf ben aangewezen voor levensonderhoud en het schoonhouden van huis & haard, begeef ik me dus weer in de buurt van wasmachines, strijkplanken en dergelijke. De kast met wasmiddelen bood me weinig keuze dan een vaag merk. De verpakking zei genoeg:
Nouveau, het nieuwe nieuw
Of eigenlijk zegt het label helemaal niks. Dat er ’nouveau nieuw’ op staat mag geen verbazing wekken als je een beetje bekend met de keiharde innovatieprocessen en concurrentie in de wasmiddelscene (het is een harde, smerige wereld). Dit pak heeft zelfs een ‘actieve formule’, een groot contrast met de nieuwe formule van vroeger die dus inactief was (?). Maar nieuw is nu dus nouveau nieuw, want de Franse taal is immers de weg naar onsterfelijkheid. De leden van de Académie Française, hoeders van de Franse taal, noemen zichzelf dan ook ‘immortels’. Het heeft dus niks te maken met een gezond glaasje wijn, bakken in olijfolie en het werpen van stalen ballen (nouveau tennis). Driemaal daags enkele minuten Frans praten en vooral ook denken leidt al snel tot nouvelle pensées (gedachten) en ouvertement (openlijk) French kissing, wat dan zal leiden tot nouveaux enfants en een ongrijpbare behoefte aan nouveau wasmiddel.
Als je besluit om ’s middags drie uur te gaan fietsen heb je alle tijd om je hoofd leeg te maken. En leeggewaaid ben ik vanmiddag. Zoals gebruikelijk fiets ik eerst tegen de wind in, zodat je op de weg terug het wat makkelijker hebt. Ik ben echter zo lang tegen de wind ingefietst dat tegen de tijd dat ik terug wilde de wind al wat was gaan liggen. En dat in combinatie met mijn topografische kennis van West-Brabant bracht de teller pas na 3 uur en 45 minuten tot stilstand. Tja, wat moet ik richting Halsteren? Waar ben ik? Is dat een betere keuze dan Zierikzee? Waarom geven ze hier plaatsen in Zeeland aan?
Zoals ik al had aangekondigd ben ik bezig met een herziening van m’n website. Het ontwerp is nog niet helemaal af, maar dat zit ’m in de details. Niet dat ik me daar niet heeeeel lang mee bezig kan houden, maar goed. Hieronder kan krijg je alvast een indruk van het bloggedeelte…
Conceptontwerp van het bloggedeelte
… en het aparte fotogedeelte:
Conceptontwerp van het fotogedeelte
Ik zal een lange discussie achterwege laten, maar de belangrijkste wijzigingen zijn te zien bij het bloggedeelte. Dat is nu duidelijk apart van het fotodeel, waar ik vroeger meer nadruk op legde. Omdat er de laatste tijd nauwelijks nieuwe foto’s bij komen vond ik dat het pas op de plaats moet maken voor actuelere teksten. Het blogdeel moet erop afgestemd worden door vaker te updaten met steeds kleine behapbare brokken. Dus inhoudelijk is het geen zevengangendiner, maar eerder een tussendoortje. Omdat makkelijk toegankelijk het toverwoord is maak ik het eenvoudiger om reacties meteen te zien en te plaatsen.
Zo. Ik heb vandaag na acht dagen eindelijk weer ’ns gefietst. Een ietwat zeurende keelpijn en vooral iedere middag werken weerhielden me ervan, maar het voelde wel goed aan. Ik geloof dat ik ook eindelijk een goede afstelling heb van m’n zadel, zodat tot in lengten van dagen nieuwe generaties saaie weblogjes kunnen schrijven.
Om aan dat laatste punt tegemoet te komen ben ik bezig met een nieuw ontwerp van deze website. De foto’s nemen een te prominente plaats in ten opzichte van de hoeveelheid updates die er volgen (nihil) en ik heb daarnaast nog een paar grafische noten op m’n zang. Wanneer dat gezang de lezende menigte bereikt is nog even afwachten, zoals altijd. Ik zal later deze week al een tipje van de sluier oplichten. Voel je die spanning al opkomen? Nee? Ik heb zelf ineens een deadline en dat in de vakantie!
Laatst moest ik even snel (want ik was al te laat) een cadeaubon verzinnen voor een verjaardag van een stelletje. Wat doe je als je maar een kwartiertje hebt en toch iets leuks wilt doen? Nou, dit dus:
Wij laten je echt zweven!
Ik heb momenteel een doosje op m’n kamer liggen met Lego-poppetjes. Voor het geval dat. Het cadeau was overigens indoor skydiven.
Binnenkort ga ik hier trouwens weer wat wijzigingen doorvoeren, maar daarover later meer. Ik weet het zelf namelijk ook nog niet precies.
Nu het studiejaar ten einde is heb ik m’n schakeljaar bijna afgerond. Er mist nog één vak. Volgend semester wil ik m’n Bachelor afronden, zodat ik daarna aan m’n master kan beginnen. Voor het zover is, is er vakantie. Ik ga waarschijnlijk niet weg naar één of ander zonnig oord, dus 2009 brengt me geen hagelwitte stranden, vakantieliefdes en andere zaken die jullie van me gewend zijn.
Mijn huidige activiteiten beperken zich tot af en toe werken (het is rustig daar), maar vooral de Tour de France volgen. Ik zou liever zelf fietsen, maar ik moet me nu even beperken tot deze ‘oude-mannetjes-activiteit’. M’n rug is afgelopen zaterdag zo verbrand dat ik nu geen strakzittende kleding kan dragen (en dat is natuurlijk een must bij het fietsen). Een beetje onderschatting, Galderse meren, felle zon en er net niet bij kunnen met insmeren droegen ertoe bij dat ik nogal rood zie. De straf is simpel: het is slecht slapen, liggend op je verbrande huid.
Ergens begin dit jaar liet ik jullie dit lijstje met fietstochten zien:
Grenslandklassieker (3 mei, 100 of 135km)
Steven Rooks Classic (21 mei, 110km)
Jan Janssen Classic (20 juni, 110 of 150km)
Luik-Bastenaken-Luik (misschien! / 8 augustus, 130 of 170km)
Ride for the Roses (30 augustus, 100km)
Het was de bedoeling dat ik die zou gaan fietsen, maar helaas. De eerste viel in de tentamenweek, de laatste zit al vol qua aanmeldingen, de vierde gaat wellicht niet door en de derde zal ook tijdens tentamenweken zijn. Blijft over de tweede uit het lijstje. En die heb ik wel gefietst, wat meteen een excuses vormt om hier iets te mogen schrijven.
Om 6.00 uur mocht ik al opstaan (normaal houd ik me in natuurlijk), fiets in de auto en op naar Maastricht! Daar de auto in de parkeergarage, fiets er weer uit, ik daar dan weer op en naar de start. Om niet al te gek te beginnen besloot ik mee te rijden in een groepje van 20 man danwel vrouw (maar wat maakt dat in lycra nou nog uit?). Rustig tempo warmrijden en dan na 15 km aan de slag. En hoe! De eerste klim net over de grens met België piekte even met een hellingspercentage van 17% tegen het einde. De smalle weg werd al snel een slagveld van afstappers en anderen die niet op tijd een lichtere versnelling hadden weten te vinden.
Vorige keer stelde ik jullie tere kinderzieltjes op de proef. En dat in zulke bittere tijden! Het zou me dus sieren dit goed te maken met inhoud. In dit tijdperk van hervonden bescheidenheid, waarin gretigheid weer gewoon één der zeven zonden is en iedereen goedschiks danwel kwaadschiks in dit stramien geperst wordt, is het echter matiging dat we moeten nastreven. U begrijpt: binnen zo’n context is een excuus snel gevonden. Het dient zichzelf als het ware aan. Ik stap daar ten éénenmale overheen en ik probeer ermee weg te komen (kijken of me dat beter lukt dan de beklaagde gretigen).
Dit gebeurde er twee dagen geleden op m’n bureau. Ik kan het niet beschrijven, dus heb ik m’n telefoon gebruikt voor een beeldverslag:
Foto 1
Ik beloof plechtig dat ik de volgende foto’s die ik plaats (iets) meer niveau zullen hebben. Ik kan niet beloven dat ik daarmee afstap van de focus op roodharige lego-poppetjes. Misschien moet het maar stoppen met regenen, dan kan ik gewoon weer gaan fietsen.
