Proza is mooier

Op een dag was er eens een extra gourmetstel dat wel meegenomen zou kunnen worden naar de stad aan de Maas. Maar het gourmetstel moet daarvoor vele ontberingen doorstaan, want lopen is niet z’n sterkste kant en de rivier over zwemmen is zeker geen aanbeveling met al die pannetjes erbij. Ja, het gourmetstel heeft liever vier wielen die hem brengen welke nog niet gegarandeerd zijn. Hoewel het gourmetstel graag het middelpunt is van alle aandacht, met name de aandacht van lieve houten spateltjes die zijn stenen rug masseren, duldt hij de Carpaccio vooraf. Zijn tijd komt later op de avond als de sociale bakens al wat verzet zijn.

(…)

Het gourmetstel heeft z’n werk gedaan. Moe gemasseerd liggen de houten spateltjes te rusten op zijn nog warme rug. Plukjes rook kringelen sereen omhoog. Terwijl verderop de drank de leegte vult die het gourmetstel na gedane zaken achterlaat, overdenkt het gourmetstel de voorgaande uren en wat komen gaat. Zonder hem. Dat steekt, maar een gourmetstel neemt niemand mee naar bed. Slaapzak en luchtbed, ja, geen probleem, vrouwen, nee, ook niet, maar hoe breng je het over? Glazen klinken en buiten licht de hemel op terwijl het gourmetstel versteent. Afscheid van een tijdperk, locatie, gemiste kansen. Weer niet. Volgend jaar misschien? De goedbedoelde aanmoedigingen, vloeibaar of niet meer zo vloeiend uitgesproken, legt het gourmetstel terzijde. Niet ditmaal, niet nogmaals.

Bovenstaande was een reactie op nogal Powerpoint-achtige mails over wat te doen met oudjaar.