Ik ben nu officieel evil

Langzaamaan wijkt mijn haargrens. Steeds verder naar achter. Naar nu blijkt om twee hoorntjes alle ruimte te geven om te groeien. Nee, het heeft niets te maken met carnaval: de weegschaal gaf onlangs 66,6 kg aan. Dat is vast een teken. En je denkt nu toch al dat ik eruit zie als een lucifer(houtje) vanwege dat gewicht.

Ja. Het ís flauw…

Om jullie niet teleurgesteld af te laten druipen kan ik positief nieuws melden. M’n voorbereiding voor enkele fietstochten later dit jaar is eindelijk goed begonnen. Hopelijk blijft de pekel en vrieskou me vanaf nu redelijk bespaard. De teller voor dit jaar staat nu op bijna 400 kilometers. Veel te weinig eigenlijk, maar goed, als ik het volhoud om wekelijks minimaal 100 km te rijden moet het goed komen. In ieder geval heb ik vandaag de eerste mijlpaal bereikt: 1000 km op m’n racefiets.

Tijdens die duizend kilometers ben ik allerlei spannende dingen tegengekomen, maar voornamelijk verlaten polderwegen. Het meest spannende? Ehm… Eh. Rakelings overvliegende buizerd? De weg kwijt raken in Rotterdam? Pa die tegen me aan fietst, valt en nu met een mitella loopt? Minder spannend: de hordes vrijgezelle dames die je aanklampen.

De connaisseur herkent hier het befaamde NOT!-grapje, waarmee generaties groot geworden zijn. Sowieso zie ik weinig tot geen dames fietsen. Raar is dat. Zouden ze zich onprettig voelen in lycra? Dat klinkt logisch, maar dan zouden mannen dat gevoel sterker moeten hebben. Het is iets om over na te denken, de komende 1000 kilometer.